• Twitter
  • Facebook
  • Google+
  • RSS Feed

4 Nisan 2014

ORFE

10 yorum:
 
3 yıl önce Romeo kanserden öldüğünde, o günlerde duyduğum tarifi olmayan üzüntümden dolayı asla köpek almayacağım konusundan yeminler etmiştim. 6,5 yıl koynunda uyuttuğun bir varlığın acılar içinde gitmesine bir kere daha kalp dayanmazdı. Tam 2 ay sonra Twitter'da sokak hayvanları hesabını takip ettiğim günlerde bir köpek gördüm, mutsuz ve telaşlı görünüyordu, üstelik Romeo'ya da çok benziyordu. Çok üzüldüm, "artık bağlanmam, Romeo kadar asla sevemem alayım yuvası olsun"dedim. Annem ve babam hiç istemedi, bağlanmak istemediklerini söyledi. Dinlemedim. Gece vakti gidip aldım. Adını Orfe koydum. Bizimle kalmayı kabul etmedi, sürekli kapıyı tırmaladı, gitmek istedi, yemedi içmedi. Bir ailesi vardır, belki kaybolmuştur diye bulundugu bölgedeki tüm veterinerleri petshopları aradım, kayıp ilanlarına baktım. Ama Orfe sokağa atılmış bir köpekti, üstelik hiç beslenememiş, dişlerinde kırık oldugu gibi gelişmemişti de. Burnunda aldığı darbeden dolayı bir delik vardı. Ben işten eve geldiğimde biraz elimle besliyordum, onun dışında hiçbir şekilde sevgi gösterisine cevap vermiyordu. Bir gece kapıyı açık bulup kaçmıştı, gece 1'de tüm Yeşilköy'ü altüst ettik bulmak için bulamadık tam ümitlerimiz kırıldığı anda eve kendi kendine geri döndü ve o geceden sonra Orfe bizim oğlumuz oldu. Mutlu ve huzurlu yuvamıza ayak uydurdu. Yavaş yavaş kendisine alıştım, Romeo'ya hiç benzemiyordu hareketleri, hep Romeo gibi oynamasını istiyordum ama asla oyuncakla oynamadı, hiç ağzına çorap alıp gezdirmedi. Hep hüzünlü bir köpek oldu. Ama harika vakit geçirdik, kendisiyle çok gezdik, çok sarıldık, şımardık. Eve geldiğimde beni kapıda karşılaması, bacaklarıma sarılması dünyanın en büyük mutluluğu oldu benim için. Geceleri hep ayak ucumda uyudu. Evlendiğim zaman bazen bana misafir olarak geldi ama annemler o kadar seviyordu ki sırf ben evde yokken sıkılmasın diye onu bana tamamen vermediler bile. Biz asla başka bir köpek daha sevemeyiz derken Romeo'nun tüm sevgisini ona verdik. Bizim huzurumuz, mutluluğumuz evimizin neşesi oldu. 

Bundan 3 hafta önce ishalle birlikte kusma başlayınca çok endişelenmedim zaten alerjik ve nazik bir hayvan olduğu için birşey dokunmuştur diye düşündüm. Fakat röntgende karnında kocaman bir tümör çıktığında yıkıldım. Ameliyat da olsa tedavi de görse kanser köpekleri bir kere vurduğunda kurtuluşu olmadığını defalarca dinledim. Süreç sadece köpek için ızdırap sahipleri için de üzüntü oluyor. Herşeye rağmen ameliyat olduk. Bir gece uyumadan başında bekledim. O kadar çok kan kaybetti ki o gece öleceğini sandım, veteriner "bu geceyi çıkaramayabilir" dediğinde kabullendim çünkü bilinçsiz şekilde yatıyordu. 2 gün sonra bu durumu atlattı, yemek yemeğe başladı yeniden ümitlendim. Kemoterapi'ye başlamamız gerekiyordu. 10 gün sonra kemoterapiye güle oynaya gittik, oradan çıkınca birlikte balık ekmek bile yedik. Eve getirip yatırdım öpüp çıktım. Gece yediği herşeyi kusmuş, hastalanmış. Haftasonunu da halsiz geçirdi, bunların hepsi kemoterapinin yan etkileri diye düşünürken salı sabahı iyice halsizleşti. Acilen veterinere götürdük, serum takılınca bacak arasında morarma farkettik. Karnını içeri doğru çekiyordu. Meğer kan pıhtısı yapmış ameliyat yeri ve 1 saat sonra kaybettik. Öleceğini anladığımda ona sarıldım, çok acı çekmemesi ve hemen ölmesi için allaha dua ettim. Ve bir melek gibi gitti :(

Bunları paylaştığım insanların çoğu beni asla anlayamaz. Çünkü asla bir kedi köpek beslememiş, bırakın beslemeyi bir sokak kedisine bile sevgiyle bakmamış, bir kap su bırakmamış. Bilmiyorlar ki o da allahın yarattığı bir can.. En yakınımdaki insanların yalandan ah vahları o kadar çok hissediliyor ki.. Hayvan sevgisi olmayana değil, acıması olmayana kızıyorum. Ben de onlara hiç acımıyorum. Bize muhtaç o hayvanlar. Ve ben Orfe gibi çaresiz bir hayvanı alıp 3 yıl sevgiyle büyüttüğüm için kendimle gurur duyuyorum ve ailemin bir bebek gibi onun gözünün içine bakması bizi gerçek bir aile yapıyor. İyi ki Orfe'yi tanıdım. Onun vadesi bu kadarmış, Romeo gibi o da güzel hatıralarımızda fotoğraflarda hayat bulacak. Eğer onlar için bir cennet varsa umarım koşturup oynuyorlardır !



10 yorum:

  1. Başın sağolsun. Acını çok iyi anlıyorum, korkunç birşey, evlat acısından farkı olmasa gerek. Benim de bir oğlum var bir kedi, ve onu birgün kaybedecek oluşumu asla kabul edemiyorum. Yazdıklarını okurken burnumun içeri sızladı, ağladım. Çok üzüldüm. Orfe seni bulduğu için şanslı bir çocuk, sevgiyle baktığını anne gibi onun iyileşmesi için nasıl uğraştığını tahmin edebiliyorum, yazılarından da şahit oldum ve iyi olsun diye dua ettim. Malesef iyi olamadı meleğin. Ama en azından için rahat olsun, seninle geçirdiği her saniye mutlu olduğundan hiç şüphe duyma. Mutlu bir şekilde melek oldu eminim. Umarım ilerde birgün yeni bir cana daha kapılarını açabilecek gücü kendinde bulursun.. Sen ve senin gibi hayvan severlere çok ihtiyacı var onların. Tekrar başın sağolsun.. Acını geçirecek hiç birşey yok biliyorum o yüzden diyecek hiç birşey yok.. Tekrar başın sağolsun. Allah sabır versin sana.

    Ezgi.

    YanıtlaSil
  2. Çok çok teşekkürler hayvan sevgisi olan insanlara hayranım gercekten, sağolun

    YanıtlaSil
  3. sibel hanım;
    okuduğumda gözlerim doldu, hayvan sever olan ve hayvan sahibi olan insanların duyguları bile mukayese edilemez...
    hislerinizi anlıyorum, dokunmak, gelişimine şahit olmak, gözlerle anlaşmak tarifsiz bir bağ...
    ve o bağ yitip gittiğinde, kalana kifayetsiz bir acı yükleniyor..
    hayvanlarda ruh olmadığından , ölürken insanlar kadar ızdırap çekmediğini okumuştum.
    dilerim sandığınızdan daha az acı ile veda etmiştir, çünkü hayvanı ya da insanı kaybettiğimizde onun son hallerinde yaşadığı durumları düşünür daha da kahroluruz..
    islamiyette en bilinen kıssalardan biri de, hayat kadının sokakta gördüğü köpeğe eliyle su vermesi ;kendisine cennetin habercisi olmuştur.
    biz bu hikayelerle büyüdük, geleneklerimizle de yoğrulduk...
    gelin görün ki bir hayvana verilen yemeğin zekat sayıldığı şuurdan sıyrılıp farklı vicdanlara tanık olur durumdayız..
    herkes ne yaşatıyorsa, onu yaşasın..
    siz ise verdiğiniz sevgi ve şefkat ile daha iyilerini yaşayın...
    sabırlar diliyorum,
    muhabbetle
    esra....

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Esra Hanım inanın bir haftadır hiç Orfe'nin fotoğraflarına bakamadığımdan yeni cevap yazıyorum. Dediğiniz gibi hayvan sever olarak ayrılmak çok zor. İlla ki hayvana evde bakmak gerekmiyor, onlara verilen değer bile dışarıdan insanın canını yakıyor. Güzel mesajınız ve güzel yüreğiniz için çok teşekkür ederim, dilekleriniz bilmukabele. Sizin gibi vicdanlı ve duyarlı insanların oldugunu bilmek çok hoş.

      Sil
  4. sibel hanım;
    okuduğumda gözlerim doldu, hayvan sever olan ve hayvan sahibi olan insanların duyguları bile mukayese edilemez...
    hislerinizi anlıyorum, dokunmak, gelişimine şahit olmak, gözlerle anlaşmak tarifsiz bir bağ...
    ve o bağ yitip gittiğinde, kalana kifayetsiz bir acı yükleniyor..
    hayvanlarda ruh olmadığından , ölürken insanlar kadar ızdırap çekmediğini okumuştum.
    dilerim sandığınızdan daha az acı ile veda etmiştir, çünkü hayvanı ya da insanı kaybettiğimizde onun son hallerinde yaşadığı durumları düşünür daha da kahroluruz..
    islamiyette en bilinen kıssalardan biri de, hayat kadının sokakta gördüğü köpeğe eliyle su vermesi ;kendisine cennetin habercisi olmuştur.
    biz bu hikayelerle büyüdük, geleneklerimizle de yoğrulduk...
    gelin görün ki bir hayvana verilen yemeğin zekat sayıldığı şuurdan sıyrılıp farklı vicdanlara tanık olur durumdayız..
    herkes ne yaşatıyorsa, onu yaşasın..
    siz ise verdiğiniz sevgi ve şefkat ile daha iyilerini yaşayın...
    sabırlar diliyorum,
    muhabbetle
    esra....

    YanıtlaSil
  5. sevgili sibel hanım inan o kadar üzüldüm ki...orfenin fotoğrafını görünce sandım ki onunla ilgili post hemen açtım okumak için ama bu olmamalıydı.okurken bile öldüğüne inanamadım ve bir kez daha okudum:((başınız sağolsun.bunu anlayamayanlar insalıkta nasiplerini henüz almamışlar boşverin.o evde bir canlı bir ses bir nefes..tıpkı bir bebek gibi..gözlerimden yaşlar aktı okurken sizi hiç düşünemiyorum.ikinci kez böyle bir acı yaşadınız.ama baktığımız hayvanlarda bize ahirette yol gösterecektir eminim.siz çok şanslısınız böyle güzel iki hayvana annelik yaptığınız için.üzülmeyin desem boş ama takdir diyelim...sabır versin Rabbim size sevgiler

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sevgili Eda Hanım, ne kadar teşekkür etsem azdır, benim acıma ortak oldugunuz için. Sizin de minik yavrunuz ve aileniz için ne kadar özverili düşünüp yazılar yazdıgınızı takip ediyorum, böyle güzel kalbi olan bir insanın sözleri benim için çok değerli. Görüşmek dileğiyle

      Sil
  6. Okurken kahroldum, sanki kendim yaşıyormuşcasına canım yandı. En büyük korkum Marla ve Mira'ya birşey olması. Aklıma getirmek dahi istemiyorum. Orfe fotoğraflarında çok mutlu görünüyor ve vadesi dolduysa da sevildiğini bilerek hissederek doldu ki bu çok önemli sizin orfe benim mira gibi sokağa atılmış canlar için. Ben de 1 ay önce sokakta buldum Mira'yı. Hayvan beslemek can bakmak çok farklı sokağa atılmış bir cana bakmak çok farklı. Gecelerce ağladı mira uykusunda, sürekli kabuslar gördü ve hala aklınızın dahi alamayacağı birçok şeyden korkuyor, aklı çıkıyor adeta. Orfe çok şanslıymış ki siz çıkmışsınız karşısına. Huzur içinde uyu sevgili Orfe ki eminim öylesindir de... Allah size ve ailenize sabır versin...:(

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Gamzecim, bugün 1 hafta oldu orfe gideli. geçirdiğimiz güzel günleri hatırlayıp gülümsüyorum ve iyileşiyorum. Bir gün onların öleceğini bilmek bile çok acı ama onların vadeleri bu kadar maalesef :( yaşam süreleri çok kısa. Marla ve Mira da çok şanslı ki onları kaybetmekten bile korkan anneleri var. Çok teşekkürler onları benim yerime öp, sevgiler

      Sil
  7. Merhaba Sibel Hanım aslında sürekli takip ediyordum Orfeciğin durumunu iyileşmesini bekliyordum ama ne yazık ki kaybetmişsiniz. Çok üzüldüm, ben hayvanları cok seviyorum ama eşim pek sevmediği için bakamıyorum ama sizi çok iyi anlıyorum. Öyle duygulandırdınız ki beni anlatamam. keyifli yazılarınız hiçbirşeyi umursamaz gibi görünsenizde bu yönünüzü görmek size hayranlıgımı arttırdı. Orfe çok şanslı bir köpekmiş ki sizin gibi iyi kalpli bir insana rastlamıs. ya siz almasaydınız ? tedavisiz kalsaydı ve belki yine dayak yeseydi itilseydi. ömrünün son dakikasına kadar yanında olmussunuz ne mutlu size ve ailenizede. başınız sağolsun. o şimdi bir melek romeoyu hiç görmedim ama eminim beraberlerdir

    YanıtlaSil

Make comment